مرا عشق تاریک
تا هر کجای سفر برد
به دشتی
که بیراهه از آفتاب سرابش
ندیدم به جز نوش خندی
کناری گزیدم
لبی هم - که با فتحه ی فعل مصراع بالا -
چه افسوس
بر دل
کجا می توانم غنودن
هوای سفر
خُفیه گاهِ منِ خسته از آفتاب است
و راهی به آهی
که آفاقِ روشن
مرا سخت افسرد
برای تو آن قصه هایی که سازم
نگویم
تو خود غصه های منی
از کمان ابروانت همان دم
که چونان غزالی رهیدم
رهیدم!
- علیرضا پنجه ای
تا هر کجای سفر برد
به دشتی
که بیراهه از آفتاب سرابش
ندیدم به جز نوش خندی
کناری گزیدم
لبی هم - که با فتحه ی فعل مصراع بالا -
چه افسوس
بر دل
کجا می توانم غنودن
هوای سفر
خُفیه گاهِ منِ خسته از آفتاب است
و راهی به آهی
که آفاقِ روشن
مرا سخت افسرد
برای تو آن قصه هایی که سازم
نگویم
تو خود غصه های منی
از کمان ابروانت همان دم
که چونان غزالی رهیدم
رهیدم!
- علیرضا پنجه ای
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر